Rozdział 5

 STO LAT! STO LAT!

Ale dla kogo?

Na wstępie chciałabym złożyć życzenia moim ulubionym aktorom, którzy dziś obchodzą swoje 30 urodziny!

 Mowa oczywiście o przecudownych, przegenialnych i najprzystojniejszych aktorach jakich widział nasz świat - Wszystkiego Najlepszego dla Jamesa i Olivera Phelpsa!

 

Znani są głównie z roli Freda i George'a z ekranizacji książek z serii "Harry Potter"!

 

Ok, wiem, że tego nie przeczytają, a nawet jeśli jakimś cudem by to zrobili, to nic by z tego nie zrozumieli, ale muszę to po prostu gdzieś napisać.

 

Moje życzenia brzmią następująco: 

Życzę wam jeszcze więcej radości z życia, szczęścia ze strony prywatnej, jak i zawodowej, więcej projektów (No serio, grajcie w filmach!) i tego, żeby ludzie wreszcie nauczyli się was rozróżniać! (JA TO POTRAFIĘ! JA TO POTRAFIĘ!)

 

Jeśli jeszcze tego nie zauważyliście, to powiem wam w sekrecie, że mam totalną obsesję (w pozytywnym znaczeniu tego słowa) na braci Phelps! Nie są dla mnie tylko aktorami, którzy odgrywali moje ulubione książkowe postacie, ale częścią mojego małego, książkowego serduszka.

Wiem jakie są ich ulubione kolory, rodzaj muzyki czy nawet kreskówki z dzieciństwa (to zabrzmiało tak skromnie ^^). 

Ps. Ciągle skrycie wierzę, że James zostanie moim mężem <3 (Co z tego, że jestem od niego prawie dwa razy młodsza) ^^

Dobra, koniec paplania - Do rozdziału Marsz!

 

Hermiona Granger siedziała w fotelu przy kominku w Pokoju Wspólnym Gryffindoru. Obok niej byli usadowieni Harry, który rozmawiał z Ginny oraz George który wydawał się być spięty. Albo może dziewczynie tylko tak się zdawało. Sama Hermiona czytała książkę, ale za nic nie mogła skupić się na jej treści. Ciągle rozglądała się po pokoju i przyłapywała samą siebie na spoglądaniu w ogień kominka. Jedna sprawa ciągle nie dawała jej spokoju.. W końcu zmęczona domyślaniem się, postanowiła spytać o swoją wątpliwość jednego z bliźniaków.
- George? - zapytała szatynka.
Chłopak drgnął na dźwięk jej głosu jakby wybudził się z transu. Spojrzał na nią trochę nieobecnym wzrokiem.
 - Tak?
- Wiesz, bo mnie nurtuje jedna rzecz. Myślę o tym i myślę, ale nie mogę znaleźć racjonalnego wytłumaczenia dla tej całej sprawy. Wtedy jak zamieniliście Malfoya w kanarka na błoniach...
Harry i Ginny nagle poderwali się ze swoich siedzeń i krzyknęli na całe pomieszczenie:
- Co zrobiliście Malfoyowi?
George i Hermiona zaśmiali się na widok zszokowanych twarzy Gryfonów.
Wszyscy obecni uczniowie domu Godryka Gryffindora spojrzeli w ich stronę. Harry lekko zakłopotany tym nagłym zainteresowaniem powiedział na cały głos:
- Co zrobiliście Malfoyowi? No, no ten kawał z krwotoczkami na treningu quidditcha był niezły...
 Kilka osób zaśmiało się pod nosem, ale większość osób po chwili wróciło do swoich zajęć. Bracia Weasley byli znanymi na cały Hogwart żartownisiami i nikogo już nie dziwiły żarty z ich słodyczami w roli głównej.
Weasley szepnął do Hermiony:
- Nie powiedziałaś im?
Na twarzy dziewczyny pojawił się lekki grymas niepewności.
- Nie miałam okazji...
Ginny i Harry znów usiedli na kanapie. Rudowłosa zapytała już ciszej:
- Zamieniliście Malfoya w kanarka?
Hermiona uśmiechnęła się do dziewczyny.
- Właściwie to sprawka twoich braci - powiedziała.
- Użyliście Kanarkowej Kremówki?  Tak jak na Neville'u w zeszłym roku? - zapytał brunet, patrząc na George'a.
- Yhym. Swoją drogą byłeś blisko z tymi krwotoczkami. Kiedyś nawet o tym myśleliśmy, ale doszliśmy do wniosku, że już i tak dużo skarg nasza mama dostała z Hogwartu, a my zbyt wiele razy dostawaliśmy reprymendy na ten temat - wytłumaczył rudowłosy.
- To dlaczego to zrobiliście? - wypaliła bez zastanowienia Hermiona. Po chwili jednak pomyślała, że to może niegrzecznie tak pytać po prostu dlaczego postanowili zażartować ze Ślizgona. Lekko się zawstydziła, ale chyba nikt tego nie zauważył.
George oparł łokieć o oparcie fotela i uśmiechnął się zgryźliwie.
- Cóż, zalazł nam, znaczy się mi i Fredowi za skórę - odparł.
- A dokładniej co masz na myśli? - zapytała siostra chłopaka.
- Ten idiota znalazł nasze wynalazki. Odgrażał się, że pójdzie z tym do Umbridge. No i tak "przez przypadek" kilka dni potem zamienił się w małego, bezbronnego ptaszka - powiedział George.
Przyjaciele słuchający chłopaka wybuchnęli śmiechem.
- Ale ja tutaj czegoś nie rozumiem. Skoro to był tylko głupi kawał, to dlaczego Malfoy unika was od ponad tygodnia? Wiesz, trudno nie zauważyć, że nie jest już tak złośliwy dla Gryfonów jak kiedyś, a jakoś nie chce mi się wierzyć, że tylko z powodu tego dowcipu porzucił swoje hobby - powiedział Harry.
Rudowłosy uśmiechnął się szeroko.
- No tak, bo wy nie wiecie najlepszego. Daliśmy mu Nakaz Chwili*.
- Nakaz Chwili? - zapytali zdziwieni uczniowie.
- To taki napój magiczny który wymyśliliśmy z Fredem - powiedział George - Bazuje na czymś w rodzaju tego zaklęcia niewybaczalnego Imperius, ale oczywiście jego działanie jest tysiąc razy mniej szkodliwe - dodał szybko, widząc malujące się na twarzy Hermiony oburzenie.
- To może tak łaskawie nam wyjaśnisz, w jaki sposób działa ten "eliksir"? - zapytała podejrzliwie przyjaciółka Harry'ego.
- Cóż, spektrum jego działania jest ograniczone. Działa jak coś w rodzaju przymusu. Działa tylko pół godziny. Jego przeznaczeniem jest głównie robienie żartów z innych. Można robić jedynie nieszkodliwe dowcipy. Wiemy, jakie uczniowie mogą mieć pomysły i właśnie dlatego ograniczyliśmy jego możliwości. Zresztą w razie czego nie chcielibyśmy mieć potem problemów - wyjaśnił chłopak.
- WY POWARIOWALIŚCIE! - oburzyła się Hermiona, wstając z fotela - I to ma być śmieszne? Nie wystarczają wam te wszystkie bombonierki i Bóg wie co?!
George wyraźnie zbladł na słowa dziewczyny. Harry i Ginny wydawali się być zdziwieni jej reakcją.
- Znowu będziecie sobie robić żarty z niewinnych uczniów! Czy wam nie wstyd?!  - powiedziała wkurzona szatynka.
- Hermiono, ale to... - zaczął George, ale Gryfonka biegła już w stronę dormitorium dziewcząt.
Chłopak był zdezorientowany zachowaniem dziewczyny. Wszyscy którym o tym mówił byli zachwyceni tym pomysłem. Gryfoni siedzieli chwilę cicho, zastanawiając się o co chodziło Hermionie.
- Ale jakie "żarty" mieliście na myśli? - zapytała w końcu Ginny, przerywając ciszę.
- Jak już mówiłem nieszkodliwe. Dla przykładu można kazać komuś żeby powiedział, że się w kimś zakochał albo kazać się dziwacznie ubrać. Bynajmniej tego próbowaliśmy - wytłumaczył Weasley.
- Czekaj, czekaj... Pogubiłam się. Daliście ten napój Malfoyowi prawda?
- Tak. Kazaliśmy mu przyprowadzić Hermionę na błonia.
- I każdy uczeń może stać się ofiarą tego żartu, tak?
Chłopak zaśmiał się gardłowo.
 - Oczywiście, że nie. Tylko Ślizgoni. Chyba o tym wspominałem, prawda? - zapytał się chłopaka i dziewczyny, siedzących przed nim.
Na jego słowa zrobili zbolałą minę. No to już wiadomo co tak oburzyło Hermionę.
- Ale skąd wiecie jakie ma działanie skoro działa tylko na Ślizgonów? - zapytał Harry.
Słysząc pytanie bruneta, rudowłosy uśmiechnął się pod nosem, jakby coś śmiesznego mu się przypomniało.
- Chociażby z przykładu Malfoya. Ale próbowaliśmy to też na sobie, jeszcze przed tym jak wprowadziliśmy ten plan względem wyłącznie uczniów Slytherinu. Mi Fred kazał ubrać się dziwacznie, a ja kazałem Fredowi wyznać komuś miłość... Oczywiście dla żartu...- rzekł George.
Oczy Harry'ego i Ginny nagle zrobiły się wielkie jak złote galeony ze zdziwienia.
- Chwileczkę... Wtedy jak ubrałeś na lekcje koszulkę z napisem "Kocham Slytherin", to było działanie tego waszego... wynalazku? - zapytała rudowłosa.
Zawstydzony chłopak spuścił głowę na podłogę. Było to dla niego strasznie upokarzające wspomnienie. Przez jedną lekcję, dokładniej Zaklęć, siedział w ławce ubrany w ową koszulkę którą kazał mu założyć Fred, kiedy był pod wpływem ich eliksiru. Warto dodać, że była to lekcja łączona z domem węża. Na szczęście miał już okazję odpłacić się bratu.
- Tak - wymamrotał pod nosem rudowłosy, bacznie przyglądając się swoim butom.
- A Fredowi kazałeś powiedzieć, że się w kimś zabujał, tak? - kontynuowała swój "wywiad" Ginny.
George słysząc pytanie siostry wyraźnie odzyskał pewność siebie. Był naprawdę dumny ze swojej nauczki dla bliźniaka. Fred bez wątpienia zapamięta jego "żart".
- Dokładnie - potwierdził rudowłosy, uśmiechając się szeroko.
- A komu to powiedział, jeśli można wiedzieć? - zapytał Harry.
- Angelinie - zaśmiał się George.
- Angelinie Johnson? - zapytała osłupiała Ginny.
Brat dziewczyny na te słowa kiwnął głową.
- I z tego co wiem, ma względem tego niezłe "nieprzyjemności"...
- Nieprzyjemności? - spytali się zdziwieni Gryfoni.
- Pewnie wiecie, że mój ukochany braciszek nie czuje niczego do Angeliny. Są po prostu przyjaciółmi. Jednak kiedy ja kazałem powiedzieć Fredowi, że ją kocha, ona wzięła to na serio! I Nie uwierzycie, ale on się jej podoba! Próbował jej to tłumaczyć, że to był żart i w ogóle, ale ona nie chce go słuchać i ciągle za nim łazi! Za każdym razem jak to widzę, mam ochotę wybuchnąć śmiechem. Tylko nie mówcie tego mojemu bratu. On myśli, że strasznie mu współczuję - oznajmił rudowłosy i zaczął się głośno śmiać.
- Obaj macie bardzo prymitywne poczucie humoru - burknęła Ginny, kiedy już jej brat przestał się śmiać.
- Może i mamy, ale pomyśl, ludzie lubią takie poczucie humoru, ty tylko masz z nami do czynienia od dzieciństwa, więc ci się to przejadło.
- A właściwie gdzie jest Fred? I może wiesz dlaczego ode mnie pożyczył Pelerynę-Niewidkę? -

zagadnął Harry, który przez chwilę nie udzielał się w rozmowie.

- Jasne, że wiem. To ja mu kazałem to zrobić. Jeśli pójdzie wszystko z planem, to zaraz powinien tu być - oznajmił George zerkając na zegar w Pokoju Wspólnym.

W tej chwili wszyscy usłyszeli głośny huk, gdzieś za oknami wieży Gryffindoru.

*Nakaz Chwili - eliksir albo jak kto woli napój magiczny, wymyślony przeze mnie, a tylko wykonany przez braci Weasley. Jego działanie było opisane w rozdziale.

Kilka słów od Astry

Tak, wiem jestem okropna, że zostawiam was w takim momencie. Przytoczę tu jednak cytat "Apetyt rośnie w miarę jedzenia". Cierpliwości, bo zostanie ona wam wynagrodzona! 

Jak nie będzie komentarza - za krótki albo za dużo dialogów, to się chyba na was obrażę. 

Moim skromnym zdaniem za mało tu Hermiony i Freda i rozdział podoba mi się średnio. Jest jak dla mnie za dużo dialogów, a za mało opisów. Jednak cóż, wenie nie dogodzisz. 

Dziękuję za miłe komentarze pod ostatnim postem, bo naprawdę motywują do pracy.

Co do informowania o rozdziałach - jeśli ktoś chce być informowany o rozdziałach, to ładnie proszę o podanie swojego e-maila w komentarzu, a ja już zrobię resztę :) 

Ze względu na to, że taki krótki jest ten rozdział, w następnym tygodniu postaram się dodać aż 2.

Z góry dziękuję Eli A. za nominację do "Harry Potter Tag". Postaram się jak najszybciej odpowiedzieć na zadane mi pytania ^^

Jeśli ktoś by jeszcze nie wiedział, zaczęłam pisać miniaturkę pt. "Nasze magiczne miejsce". Oczywiście z Fremione w roli głównej. Na razie na blogu możecie znaleźć 1 część. Na początku przewidywałam 2 części, ale jak widzę ile mi się napisało, to zastanawiam się nad podzieleniem jej na 3 części. Zresztą to się zobaczy.

Miniaturkę znajdziecie pod adresem: 

http://fremione-co-znaczy-przeznaczenie.blogspot.com/p/miniaturki.html

No cóż, to chyba na tyle. Pozdrawiam wszystkich serdecznie :)

 ~Astrum Confusa